دست نوشته های ما

سازش پذیری مسیر وستیبولار

مسیر وستیبولار اغلب در معرض تغییرات محیطی و تکاملی مثل افزایش سن قرار دارد.سمعک این مسیر 

برای غلبه بر تاثیرات این تغییرات طبیعی و هم چنین اثراتی که بوسیله بیماری یا تروما ایجاد می 

شود، دارای درجات بالایی از پلاستیسیتی است. درمورد تغییرات طبیعی این پروسه تحت عنوان 

سازش (adaptation) نامیده می شود، در حالیکه پروسه بعد از نقص وستیبولار، جبران 

(compensation) نامیده می شود. هردو مکانیسم های سازش وجبران استراتژی های تقریبا 

مشابهی را به کار می گیرند. که محدوده ای از اصلاح gain و شلیک پایه مسیرهای عصبی 

وستیبولار تا جانشینی کامل مسیرهای آنها با مکانیسم های حسی دیگر را دربرمی گیرد.

ماهیت دقیق سازش یا جبران وستیبولار به طورکامل شناخته نشده است، اما به نظر می رسد که این 

مکانیسم ها از مخچه منشا می گیرند. به نظر می رسد که مکانیسم های سازش پذیری زمانی که پاسخ 

عصبی سیستم وستیبولار با پیش بینی ما از حرکت سر تطابق نداشته باشد، فعال می شود. برای مثال 

حرکات سر طبیعی، تغییرات high F گذرا تولید می کنند. اگر تغییرات ایجاد شده در فعالیت عصبی 

بعد از مدت زمان کوتاهی کاهش نیابد، مثل موردی از یک فضانورد در طول یک سفر فضایی 

طولانی یا بیماری با ضایعه لابیرنت، چنین پنداشته می شود که مسیر وستیبولار به نحو مطلوب عمل 

نمی کند وتغییرات adaptive ضروری است.